فرهنگ بومی سیرجان
نام سیرجان در اصل «سیرگان» بوده است که در دوران بهمن، یکی از پادشاهان اشکانی، بنا نهاده شد. پس از حمله اعراب به ایران، نام این شهر به «سیرجان» تغییر یافت. این شهرستان که در جنوب غربی استان کرمان قرار دارد، در گذشته شهری بزرگ و آباد بوده و در دوران اشکانیان مرکز فرمانروایی کرمان محسوب می‌شده است.
بخشی از مردم سیرجان از مهاجرانی هستند که در سال‌های گذشته از سیوند فارس به این منطقه کوچ کرده‌اند. مردم این شهر به لهجه کرمانی سخن می‌گویند که یکی از گویش‌های زبان فارسی است. سیرجانی‌ها نوروز را با شکوه فراوان جشن می‌گیرند؛ چند روز پیش از نوروز، شیرینی کماج می‌پزند، خانه‌تکانی می‌کنند و آیین شنبه‌گردی را اجرا می‌کنند. طبق این رسم، مردم هر ساله در اولین شنبه سال جدید به طبیعت می‌روند و از نگاه کردن به اشیای سیاه خودداری می‌کنند. همچنین در این روز، دیدوبازدید اقوام انجام نمی‌شود.
پوشش محلی مردم سیرجان نیز لباس سنتی کرمانی است. پوشاک زنان شامل چارقد، پیچه، چادر دلاغ، شلیت، پیرن، یل، ساغری، گیوه و گالش است. پوشاک مردان نیز انواع کلاه‌های نمدی، شاپو، بافتنی، پیراهن، قبا، پاپوشه، پاپیچ و مچ‌پیچ را شامل می‌شود.