یکی از دلایل شکل گیری قلمکاری در ایران را موقعیت جغرافیایی آن می دانند. این سرزمین از یک سو به آسیای میانه و از سوی دیگر به دریای سیاه و مدیترانه دسترسی دارد و تبادلات و ارتباطات شرق و غرب از طریق آن امکان پذیر است. بسیاری از کارشناسان بر این باورند که قلمکار و قلمکارسازی از دوره ایلخانی در ایران مرسوم بود چرا که با ورود کالاهای چینی به ایران به ویژه در زمان مغول تقاضا برای کالاهای منقوش به سبک چینی در ایران افزایش یافت. نساجان و نقاشان ایرانی به تقلید از این طرح ها روی آوردند و به این ترتیب پارچه قملكار که تا آن زمان به صورت محدود وجود داشت شکل منسجم تری به خود گرفت و با همكاری هنرمند و صنعتگر ایرانی تكامل و توسعه یافت. حمایت و پیشتیبانی خانان مغول باعث شد که پارچه‌های منقوش چینی در بازارهای ایران فروش خوبی پیدا کنند. ایرانی ها برای رقابت با چینی ها و جلب نظر مغولان، نقاشی روی پارچه با قلم یا به اصطلاح قلمکار نقاشی و سپس چاپ قلمکار با قالب و مهر را ابداع کردند.
برخی قدمت قلمکار را قبل از دوره ایلخانی می دانند؛ به ویژه که در دوره ساسانی چاپ پارچه رایج بوده و به احتمال قوی قلمکار، البته نه به شکل امروزی، در همین دوره شکل گرفته است. چاپ پارچه در مقیاس بالا و کامل تر از دوره ساسانی، در دوره سامانیان اتفاق افتاد و شباهت‌های زیادی در طرح و چاپ آنها با پارچه‌های ساسانی دیده می شود. این هنر در دوره صفویه پله های ترقی را یکی یکی طی کرد و به شکوه خاصی رسید. بدین ترتیب دوره پر رونق قلمکار از زمان صفویه آغاز شد و تا اواسط عصر قاجاریه ادامه یافت