شروع ترمه بافی در ایران به اوایل دوره صفویه می رسد هر چند برخی عقیده دارند كه زادگاه اصلی ترمه، قلب آسیای مركزی و ارتفاعات كشمیر است. عده ای نیز بر این باورند كه ترمه بافی ابتدا در ایران آغاز گردید و سپس به كشمیر راه یافت. این هنر در دوره شاه عباس صفوی به اوج شكوفایی و تكامل خود دست یافت، كه شهره جهان گشت و به یكی از محصولات صادراتی ایران مبدل شد. در گذشته، مردم ترمه را با دست می بافتند و برای مصارف گوناگون از آن استفاده می کردند. بعدها ماشین هایی برای بافت آن ساخته شد. امروزه بافتن ترمه به صورت دست منسوخ شده است زیرا صرفه اقتصادی برای بافنده و خریدار ندارد. این پارچه زیبا و محصولاتی که با آن ساخته و دوخته می شوند توسط ماشین های بافندگی آماده می شوند. در آغاز زرتشتیان پایه گذار هنر ترمه بافی بودند و از آن برای دوخت شلوارها و جامه های سنتی و مذهبی خود استفاده می كردند كه از نوع راه راه آن (محرمات) به عنوان شال كمر استفاده می نمودند.
معمولا ترمه را با بته جقه های آن می شناسند كه این نماد برگرفته از سروی خمیده است كه ریشه در فرهنگ اصیل ایرانی-زرتشتی دارد. این نماد علاوه بر فروتنی و خضوع در برابر معبود (اهورامزدا) داستانی این چنین دارد: زرتشت پیامبر قدیم ایران زمین این درخت بهشتی را در پیشگاه آتشكده كاشت و از آن به بعد این سرو خمیده بعنوان نماد و نقشی مقدس و اهورایی در نفیس ترین پارچه یعنی ترمه از ان استفاده شده است