یکی از قدیمی ترین دست بافت ها، زیلو است که قدمت آن را به پیش از اسلام نسبت می دهند و میبدی ها بافت زیلو را به خود نسبت می دهند. تشابه قسمتهای زیلو به شئونات مادی و معنوی زندگی مردم میبد اعم از نوع مسکن، معیشت، اعتقادات و باورهای این منطقه گویای این نکته است که اگر هم میبد خاستگاه صنعت زیلوبافی نمیباشد، دیرزمانی است که میبدی ها با آن آشنایی دارند و حداقل در شیوه بافت آن دخل و تصرف نموده اند. همچنین به علت شباهت زیاد زیلو به حصیر در نقش و بافت، می توان احتمال داد که زیلوبافی یا مرحله تکمیل یافته حصیربافی است و یا بافندگان آن از این صنعت الهام گرفته اند. در متون قدیم کمتر به نام زیلو بر می خوریم و فقط هر جا سخن از مسجدی بوده، از زیلو به عنوان فرش نامبرده شده است. بر اساس شواهد و قراین موجود، صنعت زیلو بافی پیش از اسلام در نژاد اعراب وجود داشت که اصطلاحات و واژه های عربی در صنعت زیلو خود گواه این گفته است.
از بافت زیلو در میبد مدرک مستندی در دست نیست اما بقایای قدیمی ترین زیلوی بافت میبد در مسجد جامع این شهر موجود است که تاریخ ۸۰۸ ش از ۶۰۰ سال قدمت دارد در حدود ۵۰% فرسوده شده است و به عنوان زیرانداز در زیر زیلوی دیگر که قدمت آن نیز بیش از صد سال است استفاده می گردید. هم اکنون این زیلو در موزه زیلوی میبد نگهداری می شود.