میناکاری هنری با پیشینه‌ای در حدود پنج هزار سال است که برای زیبایی بخشیدن زیور آلات و ظروف مختلف استفاده می شده است. این هنر ترکیبی از آتش و خاک است که با هنر نقاشی آمیخته می‌گردد و نقش‌های زیبایی را می‌آفریند. پیشینه هنر میناکاری به زمان روم باستان باز می‌گردد زیرا گزارش ها حاکی از میناکاری بودن بخشی از مجسمه زئوس دارد. این مجسمه یکی از عجایب هفت گانه و مربوط به 450 سال قبل از میلاد مسیح است. سابقه هنر میناکاری در ایران به زمان اشکانیان و ساسانیان می رسد. ولی استفاده از آن در آغاز اسلام، تا پیش از حکومت غازان خان مغول، روشن نیست. پادشاه در مدت کوتاهی به علم شیمی دست یافت و بر خلاف پیشینیان که مبالغ هنگفتی در راه پیدا کردن اکسیر صرف می کردند ترجیح داد که دانش و مساعی خود را صرف هنر میناکاری نماید. هنر میناکاری در ایران بیش از نقاط دیگر تجلی داشته است و یکی از نمونه های قدیمی آن در عهد صفویه توسط شاردن جهانگرد فرانسه ذکر شده است که قطعه مینایی از کارهای اصفهان بوده، مشتمل بر طرحی از پرندگان و حیوانات بر زمینه گل و بته به رنگ آبی کم رنگ و سبز و زرد و قرمز.